آثار غلبهی احکام روح بر احکام بدن در دوران ظهور (جلسه سوم)
مجموعه شرح روایات مهدویت از حاج آقا عابدینی
سه شنبه، 9 بهمن 1397
تبعیت از روح امام موجب یقین به آن است که فعل ماموم فعل امام است، و تابع میزان این یقین، طی الارض و طی زمان و بسط نور سمع و بصر در نفوس شیعیان محقق میشود.
شیعه ای که تبعیّت از روح امام کند از «منّا اهل البیت» گشته و فعل او فعل امام میشود (شیعهی امام، شعاع نور مقیّدی است، که ظهورِ نورِ شمس مطلق امام است)؛ کما اینکه قرآن از قول ابراهیم (علیه السلام) میفرماید: «فَمَنْ تَبِعَنی فَإِنَّهُ مِنِّی»، «هرکس از من تبعیت کند قطعاً او از وجود من است» (ابراهیم،36).
همچنین در فرمان طالوت بر ابتلای به ننوشیدن از نهر میفرماید: «إِنَّ اللَّهَ مُبْتَلیکُمْ بِنَهَرٍ فَمَنْ شَرِبَ مِنْهُ فَلَیْسَ مِنِّی ، وَ مَنْ لَمْ یَطْعَمْهُ فَإِنَّهُ مِنِّی»، خداوند شما را به وسیله رودخانه اى می آزماید. پس هر کس سیر از آب بنوشد قطعاً از وجود من نیست، و هر کسی که حتی طعم آب را نچشد (هیچ از آب ننوشد) او قطعاً از وجود من است (بقره، 249).
این غلبه روح ولیّ بر تابعینِ اوست که آنچه برای روح او هست برای تمام سپاهیانش به مراتب هست، که با غلبه روحِ ولایت، طی الأرض و طی زمان و وسعت در شنوایی و بینایی (بسط نور سمع و بصر) و تسخیر ابرها و انقیاد اسباب از ایشان محقق میشود، کما اینکه برای ذوالقرنین و سپاهیانش نمونه ای از آن در مرتبه نازلتر محقق گشت:
«عَنِ الْبَاقِرِ (علیه السلام) : أََنَّ ذَا الْقَرْنَیْنِ کَانَ عَبْداً صَالِحاً نَاصَحَ اللَّهَ سُبْحَانَهُ فَنَاصَحَهُ فَسُخِّرَ لَهُ السَّحَابُ وَ طُوِیَتْ لَهُ الْأَرْضُ وَ بُسِطَ لَهُ فِی النُّورِ وَ کَانَ یُبْصِرُ بِاللَّیْلِ کَمَا یُبْصِرُ بِالنَّهَارِ وَ أَنَّ أَئِمَّةَ الْحَقِّ کُلَّهُمْ قَدْ سَخَّرَ اللَّهُ تَعَالَى لَهُمُ السَّحَابَ وَ کَانَ یَحْمِلُهُمْ إِلَى الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ لِمَصَالِحِ الْمُسْلِمِینَ وَ لِإِصْلَاحِ ذَاتِ الْبَیْنِ ... »،
«از امام باقر-علیه السّلام-روایت شده است که: ذو القرنین بنده صالح خداوند بود، از خداوند نصیحت خواست، خداوند هم او را نصیحت کرد و ابرها را براى او مسخر نمود، و زمین برای طی الارض او (و لشکریانش) پیچیده شد، و بسط در نور برای او گردید و در شب بمانند روز مىدید. همچنین خداوند براى تمام امامان بر حقّ، ابرها را مسخر کرده و ابرها آنان را براى مصالح مسلمانان و اصلاح میان آنان از مشرق به مغرب مىبرد».
«و على هذا حال المهدی ع و لذلک یسمى صاحب المرأى و المسمع فله نور یرى به الأشیاء من بعید کما یرى من قریب و یسمع من بعید کما یسمع من قریب و أنه یسیح فی الدنیا کلها على السحاب مرة و على الریح أخرى و تطوى له الأرض مرة فیدفع البلایا عن العباد و البلاد شرقا و غربا»،
«و بر همین سنن است حال امام مهدی (علیه السلام)، و به همین جهت نامیده شده به «صَاحِبَ الْمَرْأَی وَ الْمَسْمَع» (صاحب بینایی و شنوایی، که همه را میبیند و صدای همه را میشنود)؛ پس برای او نوری هست که اشیاء را از دوردست ببیند همانطور که از نزدیک میبیند، و از دور میشنود همانطور که از نزدیک میشنود، و او در دنیا سفر میکند (با اسباب الهی) بطوری که باری سوار بر ابر است و باری سوار بر باد است و باری با طی الارض است، پس دفع بلایا میکند از عباد و بلاد در شرق و غرب عالم».
(الخرائج و الجرائح ج2 ص931، رواه العیّاشیّ فی تفسیره: 2/ 340 صدر ح 72، و الصدوق فی کمال الدین: 2/ 393 ح 1، و المصنّف فی قصص الأنبیاء: 120 ح 121 بأسانیدهم الى أبی بصیر، عنها البحار: 12/ 194 ح 17)
کما اینکه در حدیث قدسی، خداوند متعال در مورد اعطاء مواهبش به امام زمان (علیه السلام) میفرماید: «وَ لَأُمَلِّکَنَّهُ مَشَارِقَ الْأَرْضِ وَ مَغَارِبَهَا وَ لَأُسَخِّرَنَّ لَهُ الرِّیَاحَ وَ لَأُذَلِّلَنَّ لَهُ السَّحَابَ الصِّعَابَ وَ لَأُرَقِّیَنَّهُ فِی الْأَسْبَابِ وَ لَأَنْصُرَنَّهُ بِجُنْدِی وَ لَأُمِدَّنَّهُ بِمَلَائِکَتِی حَتَّى یُعْلِنَ دَعْوَتِی وَ یَجْمَعَ الْخَلْقَ عَلَى تَوْحِیدِی ثُمَّ لَأُدِیمَنَّ مُلْکَهُ وَ لَأُدَاوِلَنَّ الْأَیَّامَ بَیْنَ أَوْلِیَائِی إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ»،
«مُلک و سلطنت شرق و غرب زمین را به او (امام مهدی -علیه السلام-) میبخشم؛ بادها را در تسخیر او قرار میدهم؛ ابرهای سرکش را برای او رام میگردانم، و او را در استیلای بر اسباب بالا میبرم؛ و با جنود و سپاهیان خود به او نصرت میدهم، و به وسیله فرشتگانم امدادش مینمایم، تا آنکه دعوت مرا اعلان کند و خلایق را بر توحیدم جمع گرداند، سپس سلطنت او را طولانی میگردانم و دوران دولت الهی را در میان اولیائم (از ائمه معصومین -علیهم السلام-) تا روز قیامت بلند مینمایم».
(عیون أخبار الرضا -علیه السلام- ج1 ص264).